ارتقاء رتبه بین المللی دانشگاه ها

حضور در عرصه‌‌های آموزشی منطقه‌‌ای و جهانی، مستلزم توسعه دانش‌‌های نوین، ارتقای منابع انسانی و توجه گسترده به ارتقای کیفی دانشگاه‌‌ها می‌‌باشد. یکی از برنامه‌‌های تحول و نوآوری در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، بین‌‌المللی‌‌سازی آموزش علوم است. ارتباطات بین‌‌المللی و اهمیت دادن به بین‌‌المللی‌‌سازی آموزش، از جمله روش‌‌های ارتقای کیفیت به شمار می‌‌رود. یکی از راه‌‌های دستیابی به ارتقای کیفیت، رقابت در عرصه جهانی با دانشگاه‌‌های برتر است و دانشگاه‌‌های برتر دنیا در حال حاضر، با استفاده از رتبه‌‌بندی‌‌های جهانی قابل شناسایی می‌‌باشند. با شناخت شیوه‌‌های رتبه‌‌بندی دانشگاه‌‌ها در سطح جهان و شناسایی معیارها و شاخص‌‌های لازم برای کسب رتبه برتر در سطح دنیا، می‌‌توان استراتژی‌‌های موجود در دانشگاه را با در نظر گرفتن ارتقای کیفیت، به سمت آن معیارها و شاخص‌‌ها سوق داد.
دانشگاه‌‌هایی که در نظام‌‌های رتبه‌‌بندی جهانی در جایگاه برتر قرار می‌‌گیرند، از اقبال و شهرت عمومی و علمی برخوردار خواهند بود. چنین عملکردی، توجه گسترده رسانه‌‌ها و جوامع علمی در سراسر جهان را به دنبال خواهد داشت. نتایج نظام‌‌های رتبه‌‌بندی باعث می‎شوند تا عملکرد دانشگاه‌‌ها به عموم جامعه کشیده شود. این امر موجب افزایش شفافیت و پاسخ‌‌گویی دانشگاه‌‌ها در جوامع علمی خواهد بود. نظام‌‌های رتبه‌‌بندی به نهادهای آموزش عالی اجازه می‌‌دهند تا خود را بر اساس آن‌‌چه که هستند و آن‌‌چه که باید باشند، مورد ارزیابی قرار دهند. موسسه‌‌های آموزش عالی از این رتبه‌‌بندی‌‌ها به عنوان ابزار ارتقا خود استفاده می‌‌کنند تا برتری آموزشی، پژوهشی یا تجاری خود را نسبت به سایر دانشگاه‌‌های رقیب افزایش دهند. بسیاری از دانشجویان نیز از نتایج رتبه‌‌بندی به عنوان یک راهنما برای انتخاب دانشگاه‌‌ها جهت ادامه تحصیل استفاده می‌‌کنند. جنبه‌‌های تبلیغاتی نتایج نیز، پتانسیل دریافت بودجه‌‌ی آموزشی و استخدام اساتید قوی و جذب دانشجویان بین‌‌المللی را افزایش می‌‌دهد که موجب بهبود موقعیت دانشگاه در بازار آموزشی می‌‌شود. همچنین رتبه‌‌بندی دانشگاهی و کیفیت پژوهش، نقش مهمی در سیاست و تخصیص منابع ملی و منطقه‌‌ای دارد.